“Fənərbağça”nın bığ yeri təzə-təzə tərləyən azərbaycanlı cocuğuyla – Amin Seyidovla danışdıqca (müsahibəni burdan oxu) gözümün önünə Nazim Süleymanov gəlirdi, nədənsə. “Suliko” da 90-ların əvvəlində Amin kimi, küsdürülərək, incidilərək “sürgün edilmişdi” Azərbaycandan. Süleymanov burdakı “qoca qurdlar”ın əlindən başını götürüb Rusiyaya qaçmışdı, Aminsə Türkiyəyə. Vaxt gəlib vədə yetişəndə elə həmin “sürü” Nazimin ətəyindən yapışdı, “gəl Azərbaycan millisində oyna” – dedi. “Suliko” o “qocalar”a görə Azərbaycandan küsə, onun üçün əldən-ayaqdan gedən Rusiya millisinə “hə” deyə bilərdi. Demədi…
…Babalı deyənlərin boynuna, Amin Seyidovu “Bakı”dan perikdirənlərdən birinin – “Bakı”nın akademiyasının baş koordinatoru Yüksəl Kepoğlunun, elə öz türkcəsində desək, “yediyi haltlar” haqda çox şey danışırlar. Necə ki bir vaxtlar həmyerlisi Tunc Afşar yemişdi, bu da elə yeyir, deyirlər. "Azərbaycanlılaşdıra bildiklərimizdən"di, deyirlər. Nəyimə lazım, qoy bu "dəfn musiqisini sifariş verən" araşdırsın, pul ki onundu…
…Amin danışdıqca uşaq səsindəki qəhəri eşitmək, duymaq lazım idi. Maviyə çalan o gözlərindən “necə olur, “Bakı”ya lazım olmuram, amma “Fənərbağça” mənimlə iki illik müqavilə bağlayır” sualı ox olub ürəyimə saplanır, sanki. Müsahibənin sonunda “gərək bu qədər inciməyəsən sənə qarşı edilən haqsızlıqlardan, axı sən də azərbaycanlısan, bilmirsənmi bizdə “torba tikmək”, qabağa gedənə dombalaq aşdırmaq çoxdandı “milli-mənəvi dəyər”ə çevrilib” – demək istəyirəm. Demirəm, çünki onun da azərbaycanlı futbolçu, azərbaycanlı futbol adamı olmasını istəmirəm. Bu bataqlıqdan qurtulmuşkən qoy beynini də “azərbaycanlı futbolçu”, “azərbaycanlı futbol adamı” stereotiplərindən təmizləsin. Təmizləsin ki, sabah yaşar seyidovlardan biri olmasın, böyüsün, Nazim Süleymanov olsun – yaşarları bir gün ətəyində görmək üçün…
İncidin bu uşaqları, küsdürün, qoy çıxıb getsinlər, bəlkə idbar sifətinizdən kənarda bir gün gördülər. Küsdürün, perikdirin, bircə özünüzdən biri etməyin bu zavallıları…
Saleh Arslan
