…"Ay Allah! Axı bizim günahımız nədir ki, "Neftçi"yə "bolet" eləyirik, hə? Noolardı biz də adam balası kimi "Spartak"a-zada "bolet" eləyəydik? Adə day ürəyim partladı e!". Deyirlər, gənclikdə hadisələr insanın yaddaşına sanki daş üzərinə həkk olunur. Həqiqətən də belədir. Yuxarıdakı ifadələr dünən deyilməyib. Heç bir ay və ya bir il əvvəl də söylənilməyib. Bu şərh az qala 30 il əvvəl, 1984-cü ilin mayında hazırkı Tofiq Bəhramov adına stadionda vaqiə olan hadisələrə aiddir. Əzəli rəqibi "Ararat"la görüşdə hələ 1-ci hissədə 2 qol buraxaraq məğlub vəziyyətə düşən "Neftçi", qalan dəqiqələrdə heç nə edə bilmədi. İndi Azərbaycan futbolunun "profiləri", "ağsaqqalları", nə bilim "ulduzları" sayılan İsgəndər Cavadov, Maşallah Əhmədov, Səmədağa Şıxlarov, Yaşar Vəhab-zadə və digərləri ermənilərin qapısına heç təsəlli topu da vura bilmədilər. Yaxınlıqda əyləşən təqribən 50-55 yaşlı azarkeş də oyunun son dəqiqələrində, bütün ümidlərini itirərək, az qala ağlaya-ağlaya "ürəyini boşaltdı". O zaman "Neftçi"nin gənc "xəstəsi" kimi o kişiyə nifrət elədim. Hadisə isə bir müddət sonra tamamilə unuduldu. Ancaq çox qəribədir ki, sonralar, "Neftçi"nin, digər klubumuzun və ya millinin oyunlarını izləyərkən həmən azarkeşin sifət cizgiləri, onun qəzəbli və eyni zamanda məyus baxışları, titrəyən səsi xəyalımda canlanırdı. Məsələn, "Neftçi" 1999-cu ildə UEFA kubokunda Bakıda "Crvena Zvezda"ya 2:3 hesabı ilə uduzanda o kişini xatırladım. Fikirləri ilə bölüşməsəm də, hər halda gənc çağlarımdakı nifrətdən əsər-əlamət qalmamışdı. Vadim Vasilyevin 2 qolundan sonra göyün bilmirəm neçənci qatında olan məni, "neftçilər" 5 dəqiqəyə buraxdıqları 3 qolla yerin lap alt qatına gömdülər. Şok vəziyyətində nələri demişəm – xatırlamıram, Allah keçsin günahımdan. Zaman-zaman belə hadisələr baş verirdi. Sonuncusu da dünən oldu. Məni qınamağa tələsməyin. Necə ki, mən yazımın naməlum qəhrəmanını nə vaxtsa qınamışam. Ola bilsin ki, "Neftçi" Kiprdə xarüqələr yaradacaq, rəqibin qapısına lap 3 cavabsız qol vuracaq. Mən qətiyyən "Spartak" və ya "Barsa"ya azarkeşlik etmək niyyətində də deyiləm. Taleyimlə barışmışam. Bu tarixi hadisələri xatırlamaqla da kimlərinsə "bostanına daş atmaq" fikrindən uzağam. Sözümün canı başqadır. Adətən bir səhvə yol verdikdə bundan nəticə çıxarmağa çalışırıq. Amma futbolumuzda bunu görmürük. Razıyam ki, ustalıq çox aşağı səviyyədədir. Lakin problem yalnız bunda deyil. Məsul oyunlara hazırlıq, xüsusən də psixoloji baxımdan "sıfırdır". Hər dəfə bir hoqqa çıxır. Dünənki hoqqanın müəllifi Stamenkoviç oldu. Amma nə fərqi? Sabah bir başqası onu əvəzləyəcək. Azərbaycan futbolunda bir "keyfiyyətsizlik sindromu" hökm sürür. Ola bilsin ki, oyunçularımız rəqibdən qat-qat artıq məvacib alsın. Özləri də bunu bilirlər. Ancaq meydanda elə davranırlar ki, sanki qarşı tərəfdə peşəkarlardır, bunlar isə məhəllə komandası. Nə qədər qəribə olsa da, klublarımıza gələn legionerlər də tezliklə bu sindromun qurbanı olurlar. Daha qəribəsi isə – bu sindromdan qurtulmağa heç cəhd göstərən yoxdur.
… "Neftçi"dən küsüb "Spartak"a azarkeşlik etmək istəyən dayı, yəqin ki, artıq həyatda yoxdur. Amma söylədikləri hələ yaşayır və nə qədər ki, mən bu fani dünyadayam, yaşayacaq. Özü də belə görürəm ki, hələ o ifadələri tez-tez xatırlayacağam. İnanın ki, təcrübədən irəli gəlir.
